پریشب توی اتوبان خلوت با سرعت زیاد می رفتیم که یکهو به ترافیک بدی رسیدیم. حدود 500 متر جلوتر از ما، ماشین آتش نشانی و جرثقیل های نورافکن دار که تمام اتوبان رو روشن کرده بود، ایستاده بودند. معلوم بود که تصادف بدی شده. از جایی که من و دوستم بودیم، چیز بیشتری معلوم نبود. چند نفر از کسانی که توی ماشین های جلویی بودن، پیاده شدن تا برن جلو ببینن، چه خبره. کنار ما یک پیکان سفید بود که دو تا مرد و دو تا زن با یک پسربچه توش بودن. یک بچه کوچک که 7، 8 ماه به نظر می رسید، بغل مردی بود که کنار راننده نشسته بود. این بچهه که حدس می زنم دختر بود، تمام مدتی که همه ما منتظر بودیم، ببینیم چی شده و چند نفر مردن و کی به کی زده، مشغول بازی بود، بی خیال دنیای اطرافش. دستش رو می گرفت به شیشه ماشین و سرش رو تکیه می داد به دستش و لپ هاش رو باد می کرد و با خودش می خندید.
مدتی حواسم بهش بود، خوش و خرم و سرحال با خودش بازی می کرد و هر چند وقت یکبار هم با خودش می خندید و ضربه هایی هم به در ماشین و اون آقایی می زد که بغلش نشسته بود. آقاهه هم که حواسش به تصادف بود و دلش می خواست بدونه چی شده، مدام در حال مهار کردن دست و پاهای بچه بود که هرچند وقت یکبار می رفت هوا.
خلاصه، رسیدیم به جایی که تصادف شده بود و دیدیم که یک پژو چپ کرده. ماشین تیکه پاره شده بود. فقط صندوق عقبش مونده بود که تنها از رو همون هم می شد، نوع و مدل ماشینو فهمید. نفهمیدیم، تلفات جانی هم داشته یا نه. چون وقتی ما رسیدیم، ماشین اورژانس رفته بود. فقط به دوستم گفتم، سریع رد بشه. برگشتم به اون بچهه نگاه کردم. دیدم بازم با خودش خوشه و با نور نورافکن ها که توی صورتش افتاده داره کیف می کنه و دنبال نورها است. اون تنها کسی بود که توی اون فضا خوش بود. هر کسی اون صحنه رو می دید، حداقلش این بود که نچ نچی می کرد و راه می افتاد. بقیه هم که متاثر می شدن و می شد به خوبی ترس و وحشت رو از تو چشماشون خوند. اما اون بچه هیچکدوم از این حس ها رو نداشت و مثل یک ربع قبل مشغول بازی و کله معلق زدن بود.
وقتی راه افتادیم به این فکر بودم که کاش می تونستیم، یه وقت هایی ما هم همینجوری بشیم. بی خیال، راحت و بی توجه نسبت به اطرافمون و اتفاق هایی که می افته، باشیم. فکرمون رو طوری نظم بدیم که فقط به اون چیزی که باید و دلمون می خواد، بپردازه نه چیزهای دیگه. یا حتی یک موقع هایی این توانایی رو داشته باشیم که به هیچی فکر نکنیم. به هیچی. به هیچی.

هفته پيش بعد از مدت‌ها دوباره دو فيلم Something's Gotta Give وaz good az it gets ديدم و از اول تا آخر دوره كردم. خيلي دلم براي هردوتا فيلم تنگ شده بود. تماشاي az good az it gets رو چند وقت پيش شادي بهم توصيه كرد كه از وقتي به دستم رسيد، سه بار ديدمش و خيلي باهاش حال كردم. شادي هم دلايل حال كردنم رو خوب مي‌دونه. اينها از دوست داشتني‌ترين فيلم‌هايي هستند كه تا حالا ديدم و هرچند وقت يك بار مي‌بينمشون.
نمي‌خوام بگم بازي جك نيكلسون يكي از دلايل چند باره ديدن اين فيلم‌ها نيست اما موضوع اصلي چيز ديگه‌اي. هميشه حضور نيكلسون توي يك فيلم نه من بلكه خيلي از آدم‌ها را وادار مي‌كنه كه به دنبال اون باشن. هنوز ته چشماش همون شيطنت‌ دوران جوونيش هست كه همون هم جذابيتش رو بيشتر مي‌كنه. درباره بازيش هم انقدر گفته و نوشته شده كه ديگه لازم نيست، من چيزي بگم، اما به نظرم مهمترين چيزي كه توي هردوي اين فيلم‌ها بهش پرداخته شده، خود زندگيه كه اگر دست وحسابي پيش بره همه طبيعي، نرمال، دوست‌داشتني، مهربون و هزارتا چيز خوب ديگه مي‌شن و ديگه مشكلي براي كسي نمي‌مونه.
مي‌دونم كه اين جورزندگي اگه بخوام خيلي خوشبين باشم، حداكثر براي پنج درصد آدم‌هاي اين دنيا اتفاق مي‌افته، اما تماشاي همين پنج درصد هم براي من هميشه جذاب و شيرين بوده. چند سال پيش وقتي خاطرات سلين ديون رو مي‌خوندم، يكي از چيزهايي كه خيلي باعث خوشحاليم شد، اين بود كه چندين بار توي كتابش گفته بود كه به تمامي آرزوهاش رسيده و هيچ چيزي نيست كه بخواد، اما بهش دست پيدا نكرده نباش. نمي‌تونم بگم كه چقدراز اين حرفش كيف مي‌كردم، چون بالاخره يه آدمي روتوي اين دنيا پيدا كردم كه اين اتفاق براش افتاده باشه وچون خيلي هم دوستش دارم، خوشحاليم چند برابر شد كه مثل خيلي خيلي از آدم‌ها با آرزوهاش از اين دنيا نميره.
شايد اگه بخوام بهتر بگم، بايد اعتراف كنم كه خيلي از ما آرزوهايي رو كه مي‌دونيم ديگه براي ما تموم شدن، توي اين فيلم‌ها مرور مي‌كنيم و با تجديد خاطره‌ اونها، لذت مي بريم. هممون مي‌دونيم كه اگه همه چي خوب پيش بره، زندگي درست مي‌شه اما حيف كه هميشه اون چيزي كه بايد، اتفاق نمي‌افته و همه اتفاق‌ها اون چيزي نيست كه آدم آرزوش رو داره يا حتي فقط يك كمي دلش مي‌خواد كه اون طور باشه. حيف، خيلي حيف.

تا حالا سابقه نداشته كه اينجوري تهديدم بشم. انقدر شديد اللحن و ناگهاني بود كه باورم نمي‌شد. وقتي بدون هيچ زمينه و حرف وحديثي پاي تهديد و ارعاب وسط مي‌آد، خب آدم مي‌ترسه و نطقش كورمي‌شه. ديگه دست و دلش به كار نمي‌ره و اگه كاري هم انجام مي‌ده فقط از رو اجباره. اين‌جور وقت‌ها است كه ترسوندن و مجبور كردنه آدم‌ها جواب مي‌ده ولي نتيجه‌اي كه عايد مي‌شه، ايده‌آل نيست. فقط نوعي انجام وظيفه است كه ديگه شكل و شمايل خوبي هم نداره.
ماجرا از قراره كه ازم قول گرفتن كه هفته‌اي دوتا روزنوشت بنويسم. هرچي مي‌گم بابا، بايد يك چيزي باشه كه آدم حس كنه كه مي ‌شه دربارش نوشت، گوش هيچ‌كس بدهكار نيست و به خرج كسي نمي‌ره. مثل اينكه مهم فقط نوشتنه نه درباره چي نوشتن. پس رفقا هفته‌اي دوبار رو بايد باشم چه بخوام، چه نخوام. اگر مثل بقيه من هم شروع كردم به نوشتن داستان دنباله‌دار و... ايراد نگيرين. از امروز مي‌رم دنبال داستان‌هاي جذاب و دوست‌داشتني....

شما هم بنويسيد ...